زنان ، از یاد رفته اند .....

زن ، عمری زلال در بوسه یی طویل که باروری دریا را صد ساله می کند ....... 

یافتن رد پای زنان در کشوری که تاریخ نگاری از دید و نگاهی کاملا مردانه صورت گرفته است، کاریست بس دشوار. فرهنگ ما همچنان و کماکان فرهنگ شفاهی است و آنچه مکتوب است ، بندرت از دخالت علایق شخصی، فکری و گروهی این یا آن گروه بر حذر مانده است. پیشداوری ، تعصب و اصراربر اثبات درستی درک ایدئولوژیک و طرح سیاسی خود از طریق تحریف تاریخ ، نگفتن همه ی واقعیتها، حذف کردن این یا آن بخش ، محکوم کردن یا پذیرفتن تام، حکم صادر کردن در مورد وقایع تاریخی ، بدون در نظر گرفتن اوضاع سیاسی و اجتماعی خاص هر دوره و مسلما نتیجه گیریهایی که بجای روشن کردن ابهامات بر آنها افزوده است، باعث شده که در بسیاری از زمینه ها با کلاف سردرگمی روبرو شویم که باز کردن آن کاریست گاه ناممکن.

بگذریم این مطلب را با شعر “زن در ایران“ که پروین اعتصامی آن را سروده است، بپایان می برم و دفتر ناتمام  شجاعتها و مبارزات زن ایرانی را لا اقل در این مطلب با پروین اعتصامی به پایان برسانیم .

   زن در ایران پیش از این گویی که ایرانی نبود

                                             پیشه اش جز تیره روزی و پریشانی نبود

      زندگی و مرگش اندر کنج عزلت میگذشت

                                                    زن چه بود آنروزها گر زانکه زندانی نبود

کس چو زن اندر سیاهی قرنها منزل نکرد

                                                 کس چو زن در معبد سالوس قربانی نبود

 در عدالتخانه ی انصاف زن شاهد نداشت

                                            در دبستان فضیلت زن دبستانی نبود

 دادخواهی زنان میماند عمری بی جواب

                                              آشکارا بود این بیداد پنهانی نبود

 بس کسان را جامه و چوب شبانی بود لیک

                                             در نهاد جمله گرگی بود و چوپانی نبود

       از برای زن بمیدان فراخ زندگی

                                          سرنوشت و قسمتی جز تنگ میدانی نبود

 نور دانش را زچشم زن نهان می داشتند

                                                این ندانستن زپستی و گرانجانی نبود

 زن کجا بافنده میشد بی نخ و دوک و هنر

                                         خرمن و حاصل نبود آنجا که دهقانی نبود

 میوه های دکه ی دانش فراوان بود لیک

                                             بهر زن هرگز نصیبی زین فراوانی نبود

 در قفس میارمید و در قفس می داد جان

                                         در گلستان نام از این مرغ گلستانی نبود

 بهر زن تقلید تیه فتنه و چاه بلاست

                                           زیرک آن زن کو رهش زین راه ظلمانی نبود

 آب و رنگ از علم می بایست شرط برتری

                                               با زمرد پاره و لعل بدخشانی نبود

 جلوه صد پرنیان چون یک قبای ساده نیست

                                          عزت از شایستگی بود از هوسرانی نبود

 از زر و زیور چه سود آنجا که نادان است زن

                                              زیور و زر پرده پوش عیب نادانی نبود

زن چو گنجور است عفت گنج و حرص و آز دزد

                                                  وای اگر آگه ز آیین نگهبانی نبود

چشم و دل را پرده می بایست اما از عفاف

                                          چادر پوسیده بنیاد مسلمانی نبود

و در پایان ای زن ایرانی از خودت در این دنیا دفاع کن، در زیر پارچه ای که بررویش قند می سایند بدون عشق و حقیقت ننشین...در زیر لباس عروسی هویتت را مخفی نکن، خودت را به زورگویی نفروش، با پای خودت به قربانگاه آرزوهایت نرو...
خودت باش، قدرتمند و قوی، سهم تو از این دنیا بالاتر از قفس طلایی است که تو را می بلعد.